Κείμενο ΑΡ.ΕΝ για το Πολυτεχνείο

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥ ΧΘΕΣ
ΕΙΝΑΙ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ
ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Ζει το Πολυτεχνείο; Αυτές τις μέρες όλοι θα ορκιστούν ότι ζει: Τα κόμματα, οι παρατάξεις, οι υπουργοί, οι κυβερνήσεις. Κάποιοι από τους νέους υπουργούς ανήκουν στη γενιά του Πολυτεχνείου.

Αυτό δεν εμπόδισε πριν δύο βδομάδες να συλληφθεί ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου από τα ΜΑΤ, επειδή διαμαρτυρήθηκε για την πρωτοφανή αστυνομική καταστολή.
Δεν εμπόδισε επίσης το ξεπούλημα του λιμανιού στους Κινέζους αν και το ΠΑΣΟΚ προεκλογικά έλεγε ότι η σύμβαση ιδιωτικοποίησης του λιμανιού είναι άδικη και αποικιακού τύπου. Μετεκλογικά έστριψε 180 μοίρες.
Τέλος δεν εμπόδισε την κατάργηση και το πέταγμα στο δρόμο δεκάδων χιλιάδων εργαζόμενων στα stage αντί να καταργήσει τις μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας τους.

Φέτος συμπληρώνονται 36 χρόνια από την εξέγερση του λαού και της νεολαίας. Το Νοέμβρη του ’73, ο λαός εισέβαλε στο προσκήνιο, ενάντια στην αμερικανοκίνητη χούντα, ενάντια στο δήθεν «εκδημοκρατισμό» της φασιστικής δικτατορίας. Τριάντα έξι χρόνια μετά, κράτος, κυβερνήσεις και φορείς ιδρώνουν να μας πείσουν, πόσο δημοκρατική έχει γίνει η χώρα, ενώ ταυτόχρονα μόνιμη επωδός όταν αναφέρονται στο Πολυτεχνείο είναι τα επεισόδια!

Παρά τις προσπάθειες του κράτος, των κυβερνήσεων, των ΜΜΕ και ορισμένων «προσωπικοτήτων» να κάνουν την εξέγερση μουσείο, η εξέγερση είναι επίκαιρη. Περνάει από γενιά σε γενιά, τροποποιείται, αλλάζει, παίρνει άλλα περιεχόμενα και μορφές. Εκφράζει την κάθε εποχή, τα κάθε φορά αδιέξοδα, την κάθε φορά οργή. Είναι πολύ διαφορετική η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 από την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973. Όμως είναι πάντα της νεολαίας, είναι πάντα ενάντια στο σύστημα, πάντα συκοφαντείται από το κατεστημένο. Πάντα έχει απέναντι την εξουσία. Και είναι πάντα δίκαιη.

Και ο λόγος και οι πρώτες πράξεις του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, δείχνουν ότι ούτε μπορεί ούτε θέλει να σταματήσει να υπηρετεί την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού. Την πολιτική που οδηγεί στη φτώχεια χιλιάδες νοικοκυριά κάθε χρόνο. Την πολιτική που δημιούργησε 120.000 άνεργους μόνο μέσα στο 2008. Την πολιτική που ξεπουλάει τα πάντα στο βωμό του κέρδους: την υγεία, την παιδεία, την ασφάλιση, τα λιμάνια, τις υπηρεσίες, το δημόσιο πλούτο. Την πολιτική που οδηγεί τη χώρα στη χρεοκοπία. Είναι η ίδια πολιτική που πριν πυροβολήσει 16χρονους, πυροβολεί –κάθε μέρα- τη γενιά μας με αδιέξοδα.

Η αναδιάρθρωση που έχει συντελεστεί τα προηγούμενα χρόνια στην παραγωγή επιτάσσει την ευθυγράμμιση της εκπαίδευσης. Από το δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο «χτίζεται» το μοντέλο του αυριανού εργαζόμενου που θα είναι ευέλικτος, απασχολήσιμος, φοβισμένος, θα απολύεται και θα επαναπροσλαμβάνεται και όλα αυτά πρέπει να του φαίνονται και λογικά για να μην κινδυνεύει το σύστημα από τα αδιέξοδα που το ίδιο γεννάει. Μέσα στις συνθήκες της κρίσης η νεολαία γίνεται η καύσιμη ύλη και το πειραματόζωο για την εφαρμογή και τη δοκιμασία των πολιτικών του νεοφιλελευθερισμού. Από τη γενιά των 450 και 600 € ζητάνε τα πάντα, αλλά δεν της δίνουν τίποτα.

Στην εκπαίδευση προχωράει με γρήγορο ρυθμό η υλοποίηση των νόμων της προηγούμενης κυβέρνησης. Η αξιολόγηση επιχειρεί με το πρόσχημα της αξιοκρατίας να υποδουλώσει τα εκπαιδευτικά ιδρύματα στους νόμους της αγοράς. Η χρηματοδότηση διαρκώς μειώνεται. Η αναγνώριση των κολεγίων διαρκώς καραδοκεί. Η δεύτερη λέξη του συνθήματος «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» δεν είχε ποτέ περισσότερο νόημα.

Δεν είναι μόνο η επίθεση στη δημόσια εκπαίδευση, η έλλειψη ελεύθερου χρόνου και το συνεχές τρέξιμο, είναι και η ανασφάλεια για το παρόν και το μέλλον, για το αν και τι δουλειά θα βρει ο σημερινός φοιτητής και σπουδαστής, είναι η περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Το σημερινό σύστημα είναι ρατσιστικό απέναντι στους νέους ανθρώπους.

Η Αθήνα μοιάζει με κατεχόμενη πρωτεύουσα. Τόσο εμπεδώθηκε η δημοκρατία τους στη μεταπολίτευση, που σε κάθε γωνία χρειάζονται πάνοπλοι αστυνομικοί σε 24ωρη βάρδια να μας φυλάνε απ’ τον «αόρατο εχθρό». Το άσυλο των πανεπιστημίων αμφισβητείται. Πρέπει να «απονεκρώσουν» τις σχολές, να τελειώνουν με ότι θυμίζει διεκδίκηση, δικαιώματα, αγώνες. Με ότι μας επιτρέπει να παλεύουμε για «να αλλάξουν τα πράγματα».

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΑΝΤΛΕΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Τον περασμένο Δεκέμβρη, το σύνθημα «εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία», πήρε σάρκα και οστά. Ο Δεκέμβρης που τάραξε συθέμελα την ελληνική κοινωνία, αναποδογύρισε αντιλήψεις και κορόιδεψε συσχετισμούς δύναμης, ήταν η πρώτη εξέγερση στο περιβάλλον της κρίσης που έβγαλε στο προσκήνιο τα αδιέξοδα της νεολαίας και έστρεψε πάνω της τα βλέμματα όλης της Ευρώπης. Μας δίδαξε ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλιώς, ανοίγοντας ένα διάπλατο παράθυρο στο μέλλον. Από τις διεκδικήσεις του Δεκέμβρη καλούμε τους φοιτητές, τη νεολαία, το λαό ολόκληρο να μην υποχωρήσουμε ούτε βήμα!

Ζητάμε μια συνολικά άλλη πολιτική για τη νεολαία, όχι μπαλώματα και μεσοβέζικες λύσεις, όχι άλλα ψέματα!

Ζητάμε μόνιμη, σταθερή δουλειά. Αξιοπρέπεια. Ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Καλύτερους μισθούς. Να καταργηθούν όλοι οι αντεργατικοί νόμοι που στοιβάζουν 2.000.000 συνανθρώπους μας στα ταμεία ανεργίας, είτε άνεργους, είτε ανασφάλιστους, είτε πρόσκαιρα εργαζόμενους!

Ζητάμε δημόσια ασφάλιση. Να μην πεθαίνουμε δουλεύοντας. Να καταργηθούν οι αντι-ασφαλιστικοί νόμοι-έκτρωμα της Πετραλιά και του Ρέππα.

Ζητάμε δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους. Να καταργηθούν όλοι οι αντι-εκπαιδευτικοί νόμοι που μετατρέπουν την παιδεία σε εμπόρευμα. Να αντισταθούμε στην υλοποίηση των νόμων της ΝΔ που εφαρμόζει σήμερα το ΠΑΣΟΚ. Να υπερασπιστούμε το άρθρο 16 του Συντάγματος.

Ζητάμε να επιστρέψει ο δημόσιος πλούτος που εκχωρήθηκε τα τελευταία χρόνια στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Ζητάμε να μη μας κοροϊδεύουν πως «δεν υπάρχουν τα κονδύλια», όταν ξεπουλούν λιμάνια, υπηρεσίες, τα πάντα στους ιδιώτες. Όταν χαρίζουν 28 δισ. στις τράπεζες!

Ζητάμε αυτά που μας ανήκουν!

Ζητάμε πολλά;